18 اردیبهشت 93

میگن این نوشته ایرج میرزاست راستش در کل خیلی فرق نداره از کیه مهم اینه که یه ایراد مهم ما ایرونی ها رو گوشزد کرده:

ایرانیا کلن ملت مشاهده گرن...
اعدام باشه نگاه میکنن...
دعوا باشه نیگا میکنن...
تصادف باشه نیگا میکنن....
پیرزن 80 ساله تا دختر 4 ساله باشه نیگا میکنن...
طرف با زنش باشه نیگا میکنن....
ماشین قراضه سوار باشی نیگا میکنن....
ماشین آخرین سیستم سوار باشی نیگا میکنن....
کلن هرچی باشه نیگا میکنن...

واقعا اگه این نیگا کردن رو از ما بگیرن خیلی بیچاره میشیم...

این متن رو اینجا گذاشتم داشتم بهش فکر میکردم که رفتم در عوالم دور... رفتم سال های نوجونی و جوونیم... اون زمان مثه حالا که نبود فکرا و همینطور محیط خیلی بسته بود کفش و جوراب سفید توی مدرسه نمیتونستی بپوشی شلوار لی که استغفرولله جزو البسه شیطان بودووو یادمه توی دانشگاه جرات نمی کردیم با پسرا صحبت کنیم دوست همسر اسبقم هم دانشگاهیم بود ما هر روز مثه بز از کنار هم میگذشتیم اون روشو میکرد اونور من رومو میکردم اینور که نکنه چشممون توی چشم هم بیفته و مجبور بشیم سلام علیک کنیم که اونوقت کارمون با کرام الکاتبین بود البته شایدم اینقدرا هم سخت نمیگرفتن اما از بس محیط بسته و مسموم بود و از بس ما توسری خور و بیچاره بودیم که به این امر رضایت می دادیم و صدامون در نمیومد اینو نوشتم که بگم چرا توسری خور و بیچاره بار اومدیم .. ما توی یه شهر کوچیک اما نام آشنا توی یکی استان های ایران اسلامی! به دنیا اومده و بزرگ شدیم با وجودی که خونواده ما یه خونواده به نسبت اون روزا امروزی و آزاد بود اما یه دایی (که خدا رحمتش کنه) داشتم که بسیاررررررررر متعصب بود یه چیز عجیب غریب بود توی ذهن بنده البته با توضیحات دایی جان رفته بود که دختر باید سر به زیر باشه از پسرا باید فاصله بگیره البته خدا رو شکر پسرای فامیل تا حدود زیادی از این قانون مستثنی بودن این بود که من دختر نوجوون 14 ، 15 ساله وقتی میرفتم خیابون یه عده پسر که میدیدم رم! می کردم البته اون موقع مثه الان نبود که پسرا از دیدن یه عده دختر رم کنن... خلاصه هر وقت میرفتم خیابون و یه عده پسر جوون رو میدیدم که سر کوچه ای خیابونی جمع بودن من بدبخت دچار مصیبتی میشدم که نگو... دلهره تمام وجودمو میگرفت و میموندم چطوری از کنار اینا رد بشم و از اونجا که به قول ایرج میرزا که روحش شاد باد ملت ما هم از قدیم الزمان ملتی مشاهده گر بودن این عده جوون هم با چشم و البته زبون های تیزشون! چنان به سرمون میاوردن که از زن بودن خودمون پشیمون میشدیم...

اینا رو نوشتم که بگم هنوز هم بعد اینهمه سال و هم اینکه مدت هاست به کلان شهر تهران اومدیم و هم اینکه الان دیگه جوان هم نیستیم در ضمن خودمان تا اندازه ای گرگ هم شده ایم! اما باز وقتی یه عده مرد رو میبینیم که البته باز خصلت مشاهده نگریشون رو به قوت خود حفظ کردن وقتی میخوام از کنارشون رد بشم همون ترس مبهم قدیم البته کمی کمتر به سراغم میاد و با دستپاچگی و با مصیبت اقدام به عبور از برشان می کنم...

کاش دایی من به جای اینکه بهمون میگفت مرد دیدی سرتو بنداز پایین و سعی کن بادشون هم بهت نخوره میگفت سرتو بلند کن و با قدم های استوار و بی اهمیت از کنارشون رد شو...

و ای کاش ملت فهیم ما یاد میگرفتن وقتی شخصی با هر ظاهری از کنارتون رد میشه اینقدر بهش زل نزنید به خدا اونم آدمه مثه شما اینقدر با چشماتون و گاهی با کلمات نامبارکتون عرصه رو بهش تنگ نکنید..

که اگه این ای کاش ها تبدیل به فرهنگ میشد چه می شد...