7 خرداد 93

الان یه مطلبی داشتم میخوندم درباره به قول خودشون حمام رفتن دهه شصتی ها که وقتی میرفتن آنچنان مادر محترم میشستشون که بعد حمام بیهوش میشدند و همه هم میگفتند آخی چه خواب راحتی رفته و الخ...

یاد خودمون افتادم و حمام رفتن های دوران بچگی.. اون زمان ما توی خونه حمام داشتیم اما نمیدونم چرا مادرای عزیز فکر میکردن توی این حمام های خونگی تمیز نمیشیم برا همین هر هفته با زور و اجبار میبردنمون حمام های بیرون.. دو نوع حمام اون موقع بود که البته فکر کنم الان هم هست اما خب چون مورد استفاده نیست شاید خیلی ها ندونن یکی حمام نمره بود یکی هم حمام عمومی خدا رو شکر ما خیلی حمام عمومی نمیرفتیم دستمون به دهنمون میرسید برا همین به حمام نمره میرفتیم که خصوصی بود البته گاهی وسط حمام کردن چند ساعته مان در میزدند و میگفتند مثلا حاج خانم فلانی اومده نمره خالی نبود میشه بیاد پیش شما و اونوقت مادر و مادربزرگ بزرگوارمون اجازه میدادند که حاج خانم هم به جمع ما اضافه بشه ... الغرض این حمام رفتن همیشه مصیبتی بود برامون که در عین سختی لحظات شیرینی هم داشت و لحظات شیرینش وقتی بود که از زیر کیسه زبر و ضخیم خانم دلاک که زنی بود به اسم ننه حسین که لاغر اندام و ریزه با پستان های آویزون و چروکیده بود  (تمام مدت که منو کیسه میکشید من چشمام به سینه هاش بود و برام جالب بود چرا اینجوری هستن) جان سالم به در برده بودیم و در پی اون می افتادیم زیر دستان قوی مادربرزگمون که خدا رحمتش کنه. مادر اقدس میذاشتمون بین دو پاش و در حالی که فقط سرمون بیرون بود شروع میکرد به شامپو کردن موهامون، چنان چنگ میزد این موهای بدبخت رو که هر ان فکر میکردیم الانه کله با همه مخلفاتش غلفتی کنده بشه خلاصه از این وضعیت هم به در میومدیم لیفی هم میزدنمون و حالا قسمت خوشمزه اش بود مادر اقدس به کارگرای حمام سفارش میداد تا برامون نوشابه بیارن و بعد از چند دقیقه یه عدد شیشه نوشابه پپسی کولا تگری رو بعد از اونهمه تلاش و تقلا نوش جان میکردیم و کمی تا قسمتی جون میگرفتیم... اما قسمت سخت تر ماجرا وقتی بود که حمام کردن هفتگی تمام شده بود و میخواستیم به سمت خونه بیایم خیلی فاصله بین خونه و حمام نبود اما تا میرسیدیم منزل انگار فرسنگ ها راه رو طی کرده بودیم...

یادش بخیر چه دورانی رو گذروندیم تازه حمام کردن های زمان جنگ زدگی خودش داستانی بود با ترس و لرز میومدیم شهر هول هولکی حموم میرفتیم و هر آن منتظر بودیم صدای آژیر قرمز و بعد اون صدای انفجاری بشنویم...  یادآوری اون روزا واقعا برام تلخه روزای خوبی نبود هر چند که لحظات شیرینی هم گاهی پیش میومد ...